Parafię Świekatowo założył któryś z książąt pomorskich przed rokiem 1277, wyłączając ją z starszej, grodowej parafii w Serocku-Jacińcu. W tymże roku książę pomorski Mestwin II przekazał parafię biskupom we Włocławku. Pierwszy kościół był drewniany.
Następny, który przetrwał do początku XIX wieku cieszył się pięknym, bogatym wyposażeniem renesansowo-barokowym, z czego zachowała się część ołtarza ze szkoły gdańskiej Hermana Hanna w niedalekim Rykowisku, które było filią parafii do roku 1927. W 1802 roku kościół ten uległ częściowemu spaleniu w czasie wielkiego pożaru wsi, kiedy wraz z plebanią spaliły się i akta archiwum parafialnego. Z tego dawnego kościoła zachował się piękny odlany w Toruniu dzwon z 1691 roku (obecnie eksponat w kruchcie kościoła), kielich barokowy i monstrancja, feretron (bardzo zniszczony) oraz fragment wieżowego zegara. W 1822 roku zbudowano w stylu neobarokowym nowy kościół murowany utytułowany na górce starego cmentarza parafialnego (zapewne w miejscu dawnego kościoła drewnianego), przenosząc doń cenne wyposażenie. Ponieważ w skład parafii wchodziło znaczne terytorium, świątynia ta była za mała, aby ogarnąć jej wiernych, dlatego w roku 1904 podjęto decyzję wybudować nową, wielką i piękną świątynię. Została ona (dzięki wielkiemu zaangażowaniu parafian) ukończona staraniem księdza proboszcza Antoniego Miluckiego i poświęcona 14 marca 1909 roku. Do tej świątyni przeniesiono ołtarze ze starego kościoła, który nie używany, trawiony zębem czasu, uległ zniszczeniu. Tragicznym dniem parafii i okolicy była niedziela 3 września 1939 roku. Wojska hitlerowskie spaliły kościół, a w nim rannych polskich żołnierzy, którzy tu szukali schronienia. Cudem wprost ocalała zakrystia z jej wyposażeniem, piękne ornaty i naczynia kościelne, księgi liturgiczne i odnowiony ostatnimi czasy kredens zakrystyjny. Spalono też zabudowania plebańskie oraz większość wsi. W tym dniu zebrano 26 mieszkańców Świekatowa, których rozstrzelano publicznie. Tę ofiarę mieszkańców upamiętniają tablice w kruchcie kościoła oraz trzy obeliski w miejscach rozstrzelań. W pierwszych dniach okupacji wsi został zamordowany przez nazistów ks. proboszcz Leon Pełka oraz ks. wikariusz Heliodor Zieliński. Świekatowo był pierwszą miejscowością spacyfikowaną na Pomorzu i zapłaciło ogromną cenę istnień ludzkich i zasobów materialnych.
W czasie okupacji od 1941 roku duszpasterstwo służył jako proboszcz ks. Jan Teodor Lehmann mianowany przez Biskupa Gdańskiego Jana Marię Spletta. Nabożeństwa odbywały się w ogołoconym tzw. starym kościele, który będzie służył swą funkcję duszpastersko-katechetyczną aż do odbudowy zniszczonego przez Niemców. Zaraz po zakończeniu okrutnej wojny przystąpiono do odbudowy spalonej świątyni. Do tego zrywu bardzo ofiarnie włączyła się ludność parafii pod przewodem ks. proboszcza Jana Lehmanna. W lutym 1945 około 60 parafian zostało zesłanych na Sybir do tzw. „nieludzkiej ziemi”, a 26 z nich pozostało tam na zawsze.
Jesienią 1948 roku zakończono z wielkimi trudnościami odbudowę świątyni, którą poświęcono i odprawiono po raz pierwszy od 9-ciu lat Eucharystię. Następne lata były dalszym etapem odnawiania i upiększania kościoła (ławki, polichromia, organy, oraz budowa organistówka). Wielce zasłużony w odbudowie dóbr parafialnych ks. Jan Lehmann odchodzi na emeryturę w 1973 roku. Zostaje wezwany do Pana, któremu służył do końca 19 lutego 1986roku. Parafię jako proboszcz objął po ks. Radcy ks. Feliks Miszewski i pełnił tę funkcję przez kolejne 10 lat. W roku 1977 Parafia obchodziła 700-lecie swego istnienia, a 11 lutego 1989 roku Nawiedzenie Jasnogórskiego Obrazu Królowej Polski (pamiątką tego wielkiego religijnego przeżycia są mi. dwa duże dzwony). W czerwcu 1990 roku rozebrano zniszczony już „stary kościół”, a z odzyskanej cegły zbudowano mi. kaplicę pogrzebową poświęconą przez ks. bpa Jana Bernarda Szlagę w czerwcu 1991 roku.
Od 1 października 1983 roku naszą parafię prowadzi ks. kan. Kazimierz Goldstrom. Jego to staraniem nasz Kościół Parafialny przybrał obecny wizerunek. W latach 1996-99 poddano renowacji i konserwacji całe wnętrze, kościoła dach i wieżę. Odnowiono polichromię w kościele-dzieło pani prof. Z. Iwickiej, piękne freski otrzymały obramowanie wykonane złotem, podobnie stacje drogi krzyżowej. W prezbiterium leży marmurowa posadzka, we wszystkich oknach świątyni znajdują się witraże, zakrystia posiada nowe meble, z organ wydobywa się przepiękny dźwięk będący efektem ich modernizacji, kościół nagłaśnia nowa aparatura, a na około kościoła jak i na cmentarzu ułożono chodnik – polbruk. Otoczeniu kościoła dodają powagi piękne wyniosłe drzewa, które to łączą się z parkiem przy plebani bogatym w różne odmiany drzew i krzewów.
Aktualnie proboszczem ks. Paweł Sitarek.
